Daniel over De Waterheuvel

Daniel weet op de dag af wanneer hij ziek werd. Zoals hij zoveel weet. Hij noemt zichzelf ‘een nerd’: een man met veel kennis en twintig jaar ervaring binnen de ICT. Van vakkenvuller tot medewerker op de afdeling Pedagogische en Onderwijs-wetenschappen aan de Universiteit van Amsterdam, het staat allemaal op zijn CV. Wat hij doet, ligt hem aan het hart, want hij is graag zinvol bezig. Toch komt keer op keer het moment waarop hij als ‘overcompleet’ afscheid moet nemen van collega’s en organisatie.

“Na verloop van tijd was ik altijd wel weer overtollig. De vertrekkende is altijd degene die het minst lang in dienst is of een gebruiksaanwijzing heeft. Bij mij was dit meestal en-en.”

Een autistische spectrumstoornis zorgt ervoor dat Daniel sneller frustraties en stress ervaart bij werken onder druk. Terwijl hij alleen thuis juist moeilijk tot activiteiten komt.

“Ik probeerde dit te doorbreken door met mijn laptop naar de bibliotheek te gaan, want ik wilde toch graag verder met ICT. Als wat ouder persoon werd ik tussen de studenten steeds gekker aangekeken. Dat is dan niet zo fijn. Nadat de bibliotheek door de Covid-19 lockdown sloot, ben ik in de zomer van 2021 bij De Waterheuvel terechtgekomen. Hier kon ik wél terecht. Inclusief laptop, want er is ook Wifi. Nog altijd zijn er veel dagen dat ik ’s morgens om een uur of elf pas op gang kom. Dan stap ik snel op de fiets zodat ik even voor twaalf hier ben en de lunch mee kan eten. Want dat is het hier ook: een fijne plek om te lunchen. Je kunt rekenen op gezelschap en op structuur.”

“Voor mij is dit een ontspannen omgeving. Hier kan ik mezelf zijn. Niemand geeft een oordeel. Als ik het een dag niet trek om te komen, dan kan dat. Er volgen geen incidenten of uitgestelde werkzaamheden omdat ik er niet ben. Iedereen is hier belangrijk en toch is het een omgeving waar weinig druk op je wordt gelegd. Er is wel veel interesse en er wordt goed op je gelet. Wanneer je een tijdje niet geweest bent, is er altijd een contactmoment vanuit een van de leden of de stafleden. Dat is heel prettig.”

“De Waterheuvel is een plek waar ik me veilig voel en waar ik iets kan betekenen: een heel zinvolle plek waar ik nuttig ben en gewaardeerd wordt. Met mijn autisme kon ik het vroeger moeilijk vinden om ergens naar binnen te gaan. Die schroom heb ik niet meer. Een plek ook die ervoor zorgt dat ik niet thuis hoef te zitten en waar ik me kan inzetten. Dat gaat zo goed dat ik hier inmiddels computerlessen geef, betrokken ben bij het registratiesysteem en eind 2022 ben gevraagd om zitting te nemen in het bestuur.”

Lees meer verhalen